Πορτραίτο του ποιητή από τον Κλείτο Κύρου, Βασίλης Τσιφτσής

Τις περισσότερες –αν όχι όλες− τις φορές που διαβάζει κανείς ποίηση φέρνει στο νου του εικόνες. Προσωπικά, καθώς διαβάζω κάποιο ποίημα σκέφτομαι το πρόσωπο του ίδιου του ποιητή σχηματίζοντας αυτομάτως και μια ιδέα για την προσωπικότητά του. Το ίδιο θα έλεγα ότι μου συνέβη και με ποιήματα του Μανόλη Αναγνωστάκη. Προφανώς το γεγονός ότι το έργο ενός ποιητή της α’ μεταπολεμικής γενιάς συντίθεται σε ένα πλαίσιο υπαρξιακού προβληματισμού με φόντο τον πόλεμο, τον θάνατο, την Κατοχή, τον Εμφύλιο δημιουργεί και συγκεκριμένες εικόνες. Συνακόλουθα, με την ανάγνωση ποιημάτων έφερνα στο μυαλό μου την εικόνα ενός σοβαρού και μετρημένου ανθρώπου που σε καμία περίπτωση δεν ξεσπά σε αυθόρμητα γέλια με τις παρέες του. Λάθος μου. Η φωτογραφία αυτή με το εύθυμο γέλιο του Μανόλη Αναγνωστάκη από την έκθεση «μιλώ: τεκμήρια και μαρτυρίες» μου προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση καθώς ανέτρεψε ευχάριστα την μονόπλευρη ουσιαστικά εικόνα που είχα. Αν τοποθετούσαμε τη φωτογραφία αυτή του ποιητή δίπλα στα ποιήματα του, ίσως να λαμβάναμε ένα μήνυμα. Η ζωή έχει δυσκολίες αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε να γελάμε.