Στο πλαίσιο του μαθήματος «Το μάθημα της λογοτεχνίας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση» επισκεφτήκαμε την έκθεση προς τιμήν του Μανόλη Αναγνωστάκη, για τα 90 χρόνια από τη γέννησή του και 10 χρόνια από το θάνατό του, στο Βυζαντινό Μουσείο Πολιτισμού στη Θεσσαλονίκη. Είδα και έμαθα πολλά. Όμως ένα ήταν που με άγγιξε. Οι συγκεκριμένοι στίχοι, που διαφαίνονται στη φωτογραφία, από το ποίημά του «Εκεί...». Η δική μου αίσθηση, όταν διάβασα αυτούς τους στίχους, ήταν ότι ο άνθρωπος αυτός δεν έγραφε από ανάγκη να δείξει το μεγαλείο της ποίησής του. Ίσως ούτε για να προβάλει τις προσωπικές του ιδέες, έστω και έμμεσα. Έγραφε, γιατί μέσα από την ποίησή του μπορούσε να είναι όποιος άνθρωπος ήθελε. Ίσως γι αυτό και να δημιούργησε τον Μανούσο Φάσση. Να ξεφύγει από το στίγμα του μεγάλου ποιητή. Να γίνει ένας με τους απλούς, καθημερινούς ανθρώπους. Άλλωστε, όπως είχε δηλώσει κι ο ίδιος σε συνέντευξή του: «Δεν θεωρώ τον εαυτό μου μορφωμένο ή καλλιεργημένο ή ειδικευμένο σε κάτι. […] Ενημερωμένος ήμουνα, ενημερωμένος ναι −αλλά διαβασμένος, συστηματικά διαβασμένος, δεν υπήρξα ποτέ» (τηλεοπτική συνέντευξη του Μ. Αναγνωστάκη στον Πέτρο Κουναλάκη το 1993).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου